دل نوشته هاي "رضاو نفس‏"‏

تک درختي تنها توي يک جنگل تاريک و سياه از غم و درد به خود ميپيچيد.

از خودش ميپرسيد که چرا اينقدر تنهايم؟! که چرا هيچ دلي با من نيست؟

که چرا نيست دلي نگران من و تنهايي من؟ چه شود گر که دگر قد نکشم؟

چه شود اگر که من توي جنگل نباشم؟آنقدر گفت و گريست که شکست و

آرام روي يک نهر روان ساخت پلي...

چقدر زيبا بود !چقدر مستحکم....

و درخت تنها عشق را پيدا کرد.

عشق را در بهار بايد جست. در گردش پروانه به دور يک گل، در ذوب شدن

يخ با دست نوازشگر نور و خورشيد ، درميان سفر چلچله ها، درميان

قطرات باران، در ميان وزش باد و غرش ابر و طوفان

عشق را بايد جست روي يک نهر روان که درختي روي آن ساخته پل

... و درخت تنها عشق را پيدا کرد

عشق يعني ايثار، عشق يعني گذشتن از خود، از بود و نبو

عشق يعني درختي بيجان روي يک نهر روان

عشق يعني يک بغل دلواپسي گم شدن در انتهاي بي کسي..